من و آنچه گذشت (۱)

به به 

میبینم که من هنوز زنده هستم و تشریف دارم اینجا... 

ای خدااااااا 

خوب...با عرض تشکر از حضور منور همگیتون که اصلاْ و ابدا نگرانم نشدید و اینقدر منو شناختین که فهمیدین این بادمجون بم چی؟ آفت نداره...آره داداچ... 

اینجانب به این دلیل که بسیار بسیار سفر خاطره انگیز و مهیجی رو پشت سر گذاشتم تصمیم گرفتم اینجا شرح ما وقع(داری دیگه؟ ) رو بنویسم که درس عبرتی باشد برای نوادگان عزیزمان...  

خلاصه!!! 

یکشنبه شب بود که خسته و در حال مرگ رسیدم خونه و دیدم که ای داد کانون گرم خانواده باز من رو در حد پشه هم حساب نکرده و با توجه به تمام گریه زاری های بنده از اینکه بیاید خونه بمونیم و قید این سفر رو بزنید و من خسته ام و نمیتونم و اینا،تصمیم اکید گرفتن که به هر قیمت شده صبح فرداش علی الطلوع یعنی ۷ صبح راهیه کرمانشاه و بعد کردستان و مریوان بشن... 

حالا میزان فاجعه به همین جا منتهی نشد که...حتی من فرصت استراحت تا صبح هم نداشتم چون ساعت ۹ شب باز این کانون گرم متوجه شد که باید بره عیادت یه بیمار و خوبیت نداره بدون این عیادت راهیه سفر شه...این رفتن همانا و ۱۲ شب برگشتن همانا... 

نتیجه ی ساده اش این میشد که من باید همون موقع وسایل لازم رو جمع میکردم اما بنده هم سرخوش تر از این حرفا...اومدم نشستم پای کامی...خو دلم تنگ شده بود...یه روز کامل نبودم... منم که محتیاط!!!‌ (از ریشه ی اعتیاد می آید)...تازه ساعت ۱:۳۰ شروع کردم و ۵ دقیقه بعدش لالا بودم... 

صبح طبق برنامه که راس ساعت ۷ بود ساعت ۱۰ حرکت کردیم!!!...و من تازه توی راه داشتم فکر میکردم که آیا چی برداشتم چی برنداشتم...هیچی یادم نمی اومد...  

همون اولای راه بود که یادم به گوشیم افتاد و از اون ته کیفم با بدبختی کشیدمش بیرون و نوشتم: 

بیدال شدی؟ 

و همین شروع ماجرا بود... 

(اصلا هم فکرای عجیب غریب نکنید...همه چیز تحت کنترله...و عادی...باور نمیکنی؟؟؟... دهه... همه اش که نباید فکرتون منحرف باشه که...من دخمل خوبیم...مامانمم میگه )   

هنوز ۱ ساعت نگذشته بود که این قوم و قبیله ی ما احساس گرسنگی نمودن و تصمیم گرفتن داران بایستن برای صبحانه...رفتن نون تازه گرفتن و نونوایی آدرس یک دریاچه ی بسیار زیبا رو به ما داد که در محیطی فرح بخش صبحانه نوش جان کنیم فقط نی می دونم چرا ما هر چی میگشتیم دریاچه نمی یابیدیم... 

دیگه من کم کم داشتم به این نتیجه می رسیدم که اینا به حوض سر فلکه میگن : دریاچه... 

علی به این نتیجه رسید که نه بابا...این آقاهه منظورش همون زاینده رود ما بوده فقط آدرسش همچین یک کمی سر راست نیست... 

مامان هم که خوچحال از اون اولش هی میگفت نههههه این همین پارکه است که الاکلنگ داره بهش میگن دریاچه من می دونم...حالا ما هی میگفتیم مامان آخه پارکه دریاچه نداره ها... میگفت چرا من می دونم الاکلنگ داره  

نهایتا یه آقا پلیسه ما رو راهنمایی کرد و یه جا برد و گفت این دریاچه است اگر نمی فهمید اینو، بگید تا خودمون حالیتون کنیم...ما هم ییهو دیدیم که جل الخالق! ما فهمیدیم که   

بعد از صرف صبحانه به سمت کرمانشاه حرکت کردیم و بسیار قچنگ سرمون کلا گذاشته بودن که تا ۲ ساعت دیگه میرسیم کرمانشاه!!!.... 

این ۲ ساعت همانا و ساعت ۸ شب رسیدن همان!!! 

اونم در شرایطی که ماشین ما بنزین نداشت و همسفر گرام هم پاشو کرده بود توی یه کفش که الا و بلافقط و فقط بنزین سوپر...چراغ بنزین ما هم خیلی وقت بود روشن شده بود اما هر جا میرسیدیم میگفتن:بنزین سوپر نمنه؟؟؟!!! 

اما خوب نیست ماشینمون خیلی خارجکیه، بنزین غیر سوپر بریزن توش معده اش تعجب میکنه...  

حالا ما کل این کرمانشاه رو بالا پایین میرفتیم اما اون جایگاهی که میگفتن بنزین سوپر داره نبود... نکته ی جالب توجه اش این بود که توی کرمانشاه چیزی به عنوان تقاطع نیست.... یعنی این بندگان خدا اگر راه رو اشتیباه برن باید تا خود فلکه هی برن و بعد برگردن...حالا نه به این شدت اما خدایی خیلی کم بود...ما هم که دچار کمبود بنزین بودیم و اینجانب کم کم داشتم شال و کلاه میکردم که پاشم برم بقیه ی راه ماشین رو هل بدم  

(ادامه داشته بیده)

پ.ن ۱: دیروز یه بنده خدایی بهم گفت که بدلیل کمال و همنشین و این صوبتا من تا چندی دیگر انسان منظمی میشم و اتاقم رو مرتب می کنم... خود اینجانبم هم خنده ای کردم و گفتم زهی خیال باطل...نتیجه ی اخلاقی عرفانیش اینکه دیشب تا ۲ داشتم اتاقم رو درست میکردم اونم به معنای واقعیه کلمه.... چرا؟...چون خاله ی عزیز طی یک تماس انتحاری ساعت ۱۲ شب فرمودن فردا صبح اینجا هستن و امروز ساعت ۱۲ ظهر خیلی خوچحال گفتن حالشون مناسب نیست نمیان....حالا من موندم و یه اتاق تمیز و یه چند تا امتیاز منفی...فقط اینو بگم که سعی کنید منع نکنید که همچین میخوره پس سرتون که نمیفهمید از کجا خورددی....حالا از ما گفتن بود شومام باز کار خودتو ادامه بده مادر... 

پ.ن۲: امروز شنیدیم که حکممان برای تایپ فرستاده شده...یعنی حقیقت دارد آیا؟؟؟ هنوز در دانشکده بر سر این موضوع بحث می باشیده.... 

پ.ن۳: خوب بودم اما خسته...شنیدم و خستگیم در وجودم ثابت شد....تمام تلاشم فقط برای عادی بودن هدر رفت... و من باز هم خودم رو در خودم گم کردم... 

پ.ن۴: همیشه بدی از بدتر وجود داره...این نه منطق نه احساس...فقط و فقط زندگیه... اینو امروز از دختر بچه ی ناز و کوچولویی تو خیابون دیدم و دستی که ... دنیای بی رحمیه.... 

پ.ن۵: این پست شونصد سال به طول انجامید...