شونصد خط نوشتم به خاطر ورود یک مزاحم همه در یک ثانیه فنا شد 

منتظر بودید بیام اینجا اعلام کنم که نتیجه اومد نه؟ 

خوب نتیجه اومد!!! 

چیه؟؟؟ الان مثلاْ منتظرید بقیه اشم بگم؟؟؟ 

خو درسته من تابلوی اعتماد به نفس کاذبم اما دیگه اینقدرم پر رو نیستم بیام گند زدنم رو در ملا عام جار بزنم که! 

حالا من هیچی نیمیگم شوما خودتون یک کم مراعات کنین دیگه 

کامی جان با اینکه تازه از تعمیرگاه تشریف آورده بودن بازم مرحوم شدن به حول و قوه ی الهی... 

میگن رو نده پر رو میشه همینه 

۲ سال هر چی هنگ کرد و خودشو کشت تا بالا بیاد عمراْ نبردم درستش کنم... حالا هم که بردم لوس شده هی دوست داره بره... من فک کنم اونجا خبرایی بوده!!! 

خلاصه که این بار دیگه اصلاْ روشن نمیشه... واسه خودش سر و صدا میکنه اما دریغ از یه صفحه تصویر... اینم از این! 

چون یه بار نوشتم الان دیگه حسش نیست باز تکرار کنم 

فقط اینکه الان ما با آوارگان غزه یه تفاوت داریم اونم اینه که اونا جای خواب دارن ما اینم نداریم... 

صبح تا شب که کار میکنیم...روزه هم که هستیم غذا کیلو چند...همه هم ریختیم خونه ی مادر بزرگه اما کو جای خواب؟...تازه پس فردا که قراره خونه ی مادر بزرگه هم خالی شه رو بگو که دیگه جا برای سر پا خوابیدن هم نداریم. 

آخرین اخبار خونه هم اینکه آقای رنگ زن داره رنگ میزنه... اما من که نیمیدونم اتاقم چه رنگی باید بشه؟؟؟ شومام که یه کمکی نیمیکنید که... 

هنوزم نه رنگ پارکت رو انتهاب کردیم...نه پرده خریدیم...نه من رفتم میز بخرم...هیچی دیگه! 

بعدشم که من اینجوری پست نوشتن به دلم نمیشینه... 

از بس این محبوبه هی باهام قهر کرد گفتم بیام بنویسم که ای مردم(جمله اش عربی بود املاشو بلت نبودم) بابا من کامی جان ندارم داغووونه...شوما به دل نگیرید... 

الان سر کار هستم...این بیت الماله ... خوبیت نداره من زبون روزه ای همه اشو خرج وبلاگم کنم 

خوب اینو داشته باشید تا برگردم! 

سنجد!