ما مردیم!

از یک قدمی دیوانگی مزاحم وقت شریفتان می شوم 

حالم را بپرسید می توانم بگویم خوبم 

راستش بی حس شده ام 

یک بی حسیه پر درد 

از همان هایی که می تواند جان ادم را بگیرد 

و چه کسی میگوید این بد است؟ 

نه....بسیار هم عالی است 

شاید بمیریم و لذت و شادی ای ببینیم 

شاید بمیریم و حسرت به پایان رسد 

که پدر هست و یادگار گذشته هایم هست و عشق هم شاید بر سر خاکم بیاید و آن روز اعتراف کند که دوستم دارد.... 

دیگر تلاشی برای خوب بودن و خوب شدن ندارم 

و نه حتی انگیزه ای 

بریدم و تمام 

از حالم پرسیده بودید؟مگر نه؟ 

شیمایی که می شناختید اکنون زیر خروارها خاطره مدفون است 

بس که دست و پا زد خفه شد  

و جالب است که تنها بود....تنها بود.... 

بگذریم و بی خیال و از این صوبتا 

دنیا ارزش ندارد از این حرفها بزنم و خیال دنیاییتان را ناراحت کنم 

بشنوید از اصفهان و برفی که بلاخره آمد .... 

گرچه ما با اشک هامان به استقبالش رفتیم و نمیدانیم چه مرگمان بود که پا به پای دانه های سفیش خاکستر خاطرات گذشته را زیر و رو میکردیم و دلمان یه داد اساسی می خواست اما کو گوش محرم؟؟؟؟ 

ماشین ما هم بلاخره طعم برف را چشید و لباس سفید بخت بر تن کرد و ما ازش عکس گرفتیم گفتیم بماند تا یادمان نرود که خدا با شهر ما نیز آشتی کرد  

 

توجه می کنید که چقدر برف همین طور می آمد که؟ 

میبینید اصلا ماشین زیر این همه برف مشخص نیست؟ تا حلقمان در برف فرو می رفت بس که شدید بود؟دروغ هم اصلا بلد نیستیم....بی جنبه هم نیستیم برف ندیده هم نیستیم..... 

اما حسرت به دل تا دلتان بخواد.....

نوشتنمان هم نمی آمد 

نه که نمی آمد....می آمد....اما حرف تازه ای نبود....گفتیم حالتان را نگیریم که نشد! 

یک کمش را که می توانیم بگیریم؟ ها؟؟؟ 

دعا می کنیم شما خوب باشید و عاشق....